Σήμερα ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Παζλ πραγματοποίησε συγκέντρωση και μικροφωνική στο Λεωνίδιο για την απεργία της πρωτομαγιάς Στην συγκέντρωση μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.
Την 1η Μαΐου του 1886, οι εργάτες του Σικάγο πραγματοποίησαν την απεργία ,που είχαν προκηρύξει, αντιδρώντας στις συνθήκες εκμετάλλευσης κάτω από τις οποίες ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται. Η εργασιακή συνθήκη της εποχής, που οριζόταν από τον εργοδότη χωρίς δυνατότητα παρέμβασης των εργαζομένων, τους επέβαλε να εργάζονται με πολύ μικρές απολαβές, χωρίς ωράριο ακόμα και την Κυριακή. Το βασικό σύνθημα της απεργίας ήταν «8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου». Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μαζική και αποφασίστηκε η κλιμάκωση της τις επόμενες μέρες. Απέναντι σε αυτή τη δυναμική κινητοποίηση η αντίδραση της εργοδοσίας ήταν άμεση και χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να πετύχει το σκοπό της. Σχημάτισε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και έβαλε σε λειτουργία παρακρατικές ομάδες για να επιτεθεί στις διαδηλώσεις. Το κράτος εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των εργοδοτών έθεσε όλη την πολιτεία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και κινητοποίησε τις αστυνομικές δυνάμεις για να καταστείλει τις συγκεντρώσεις των απεργών. Το αποτέλεσμα ήταν η ειρηνική εξέλιξη των διαδηλώσεων της πρώτης ημέρας να καταλήξει σε συγκρούσεις στους δρόμους και στα εργοστάσια και σε δολοφονίες εργατών από κράτος και παρακράτος. Ο αγώνας και οι θυσίες των εργατών του Σικάγο ήταν ένα σημαντικό βήμα ως προς την κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων μετέπειτα σε παγκόσμια κλίμακα.
Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης και σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης το βιοτικό επίπεδο του μεγαλύτερου αριθμού των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα έχει δεχτεί βίαιη επίθεση. Με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία και μέσω της τρόικας και των μνημονίων η υψηλότερη οικονομική τάξη προσπαθεί να διατηρήσει τη κερδοφορία της μετακυλώντας τις συνέπειες της κρίσης στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Η επίσημη ανεργία έχει αγγίξει το 30% ενώ ο βασικός μισθός και οι συντάξεις έχουν πέσει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας. Για όσους εργάζονται ακόμα, το κλίμα επισφάλειας είναι δεδομένο ,η ανασφάλιστη εργασία είναι θεσμός ενώ τα εργατικά τους δικαιώματα πλέον καταργούνται το ένα πίσω από το άλλο. Η έννοια του κοινωνικού κράτους δεν υπάρχει πια αφού στο όνομα της μείωσης των εξόδων ακόμα και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες έχουν μείνει χωρίς καμία πρόνοια. Η φορολογία τα τελευταία τρία χρόνια έχει υπερδιπλασιαστεί και σε συνδυασμό με την ακρίβεια των προϊόντων έχει εκμηδενίσει την αγοραστική δύναμη του πληθυσμού. Η δημόσια περιουσία στο όνομα της ανάπτυξης έχει βγει στο σφυρί και στην ουσία χαρίζεται σε μεγάλους επενδυτικούς ομίλους ενώ ο φυσικός πλούτος της χώρας θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο κοινωνικός αποκλεισμός των ασθενέστερων οικονομικά ανθρώπων είναι μια πραγματικότητα, η κατάθλιψη χτύπα την πόρτα του 70% της παραγωγικής ομάδας του πληθυσμού ενώ στα χρόνια εφαρμογής των μνημονίων το ποσοστό των αυτοκτονιών έχει εκτοξευτεί. Παράλληλα ο ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους και του κεφαλαίου μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και επενδύοντας στον κοινωνικό κανιβαλισμό να εκμηδενίσουν κάθε περιθώριο συνοχής και άρα αντίστασης. Όπου δεν φτάνει η προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε., δηλαδή στον κόσμο που αγωνίζεται και αντιστέκεται, έρχεται το μακρύ χέρι της καταστολής μέσω της αστυνομίας όπως έχει φανεί σε όλες τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία, πάνω στην οποία εφαρμόζεται μια βίαιη προλεταριοποίηση, ότι όλα θα είναι εντάξει όταν σε 1-2 χρόνια θα έρθει η ανάπτυξη .Μια ανάπτυξη που όταν και αν έρθει θα βρει την εργατική τάξη εξαθλιωμένη και τα εργατικά δικαιώματα ισοπεδωμένα.
Οι συνέπειες των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει να γίνονται εντονότερες πλέον και στη δική μας περιοχή. Λίγο παλιότερα λόγω του χαμηλότερου κόστους ζωής και της καλύτερης κοινωνικής δικτύωσης που παρέχει η επαρχία αυτό δεν ήταν τόσο φανερό. Μεγάλο κομμάτι της νεολαίας αναγκάζεται να εγκαταλείψει τις σπουδές και τα όνειρα που είχε στις πόλεις αφού η αγορά εργασίας την έχει αποβάλει και επιστρέφει στο χωριό για να βρει στήριξη στην οικογένεια που λειτουργεί σαν μια δομή αλληλεγγύης. Ο εφιάλτης της ανεργίας παραμένει και όταν βρίσκει διέξοδο στην εργασία το μεροκάματο που συναντά στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ χαμηλό ενώ στις συμβάσεις του δήμου και στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας εργάζεται με την νέα απαράδεκτη συνθήκη της επισφαλούς ανασφάλιστης πεντάμηνης απασχόλησης του 25 € μεροκάματου. Οι μικροεπιχειρήσεις στις οποίες είχε οδηγήσει το κράτος τον πληθυσμό παροτρύνοντας τον να εγκαταλείψει τις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες του παρελθόντος πλέον εξαιτίας της μικρής αγοραστικής δυνατότητας του κοινού αλλά πολύ περισσότερο λόγω της δυσβάστακτης φορολογίας έχουν σημαντικό πρόβλημα επιβίωσης. Οι συντάξεις των μεγαλυτέρων δεν φτάνουν αφού σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν όλη την οικογένεια. Οι οικοδομικές εργασίες που δούλευε πολύς κόσμος πλέον λόγω ύφεσης και φόρων έχουν παγώσει. Επιπλέον το βιοτικό επίπεδο πέφτει περισσότερο λόγω της υποβάθμισης που οδηγείται ο τόπος από την εφαρμογή των μνημονίων με το κλείσιμο δημοσίων υπηρεσιών, τη συγχώνευση των σχολείων ,την μείωση του προϋπολογισμού για κοινωφελή έργα, τις ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά στο νοσοκομείο.
Σε αυτή τη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί η εξέγερση των εργατών του Σικάγο αλλά και η ιστορία όλων των εργατικών αγώνων μας δείχνει τον δρόμο. Απέναντι σε αυτό το κλίμα ανασφάλειας , τρομοκρατίας, ατομικισμού και απογοήτευσης θα πρέπει να προτάξουμε την αξιοπρέπεια την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Θα πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε τις ανάγκες μας και τα προβλήματα μας να βρεθούμε και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Να κτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης απαλλαγμένες από το κέρδος και να ταυτίσουμε το προσωπικό μας όφελος με το συλλογικό. Με ισότιμες σχέσεις, χωρίς αρχηγούς, αυθεντίες και σωτήρες να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν. Έμπρακτα να σταθούμε στο πλευρό όσων έχουν βρεθεί στο περιθώριο λόγω του κοινωνικού αποκλεισμού που δημιουργεί η ανεργία και η αδυναμία εκπλήρωσης ακόμα και βασικών βιολογικών αναγκών. Να ενισχύσουμε όσες δομές αλληλεγγύης υπάρχουν και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε και άλλες με στόχο την κάλυψη των αναγκών μας(σίτιση ,στέγαση ,υγεία, παιδεία, κοινωνικοποίηση). Ταυτόχρονα να στηρίξουμε όσους με αξιοπρέπεια αγωνίζονται για το συλλογικό συμφέρον της εργατικής τάξης, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Πάζλ